Wyciąg fortepianowy z orkiestry dętej, adaptacja własna, nuty do pobrania
tutaj.Brass band extraction, own adaptation, piano notes download here.
Nie sposób podać, ile narodów świata uważa czeską polkę Škoda lásky, jako swój rodzimy utwór ludowy. Najstarszy syn kompozytora posiada w archiwum 26 tekstów, 16 wersji językowych, oraz ma odnotowane wykorzystanie w 136 filmach i produkcjach telewizyjnych.
Przekonanie o ludowości tej "naszej" piosenki stało się dla wielu wręcz genetyczne i wielką pracę musieli wykonać przede wszystkim potomkowie kompozytora, by wyjaśnić światu kto jest autorem hitu stulecia.
General Dwight D.Eisenhower oficjalnie ogłosił, że utwór ten pomógł aliantom wygrać II wojnę światową, tyle, że przecież śpiewali go także i przegrani Niemcy.
Ciekawy jest przypadek niejakiego Billa Jonesa, który był tak pewny angielskiego pochodzenia Roll out the Barrel, że w 1964 założył się, że jeśli by to nie była prawda, to przyjedzie do Czechosłowacji swoim londyńskim autobusem piętrowym. Po spotkaniu z kompozytorem Jaromirem Vejvodą i zapoznaniu się z dowodami zachował się, jak gentleman, słowa dotrzymał i przyjechał piętrusem do ČSSR wraz z rodziną i przyjaciółmi. ( Wg. czeskiej wikipedii może to i był pierwszy przypadek, kiedy to ten autobus opuścił ziemię brytyjską).
Kolejnym przegranym, przekonanym, że Rosamunde to niemiecki utwór ludowy był nie kto inny, jak niemiecki minister spraw zagranicznych Hans-Dietrich Genscher: mamy więc oczywisty dowód, że w takich sprawach lepiej się nie zakładać.
W końcu sprawa musiała się oprzeć o najwyższe szczeble dyplomatyczne. W roku 1990 prezydent George Bush senior uścisnął rękę synowi kompozytora, a potem osobnym pismem podziękował mu za rękopis kompozycji z podpisem autora. W czasach przedinternetowych ogólnie i tak było ciężko z ustalaniem kompozytorów w obszarze nieco lżejszej muzy, a tu jeszcze musimy podkreślić trudności, jakie przeżywali twórcy z krajów bloku wschodniego, na dodatek w zderzeniu z amerykańską machiną prawną.
Jak łatwo się domyśleć, ten mały cud muzyczny przyniósł autorowi raczej chwałę, niźli pieniądze.
Ale przejdźmy przez część encyklopedyczną: kompozytorem Škoda Lásky jest Jaromir Vejvoda ze Zbraslavia, autorem tekstu Vašek Zeman. W czeskiej historiografii występuje lekka przewaga materiałów na temat przede wszystkim kompozytora ( potomkowie żyją i są aktywni muzycznie, więc siłą rzeczy znają się na showbiznesie ). Ale wikipedia przyznaje, że kompozytor inspirował się motywem polki modřanskégo nauczyciela fortepianu Ferdinanda Benáčana. Pod pierwotnym tytułem kompozycja powstała, jako "Modrzańska polka" w roku 1927. Dwa lata później autor dodał domykające muzyczną całość solo basowe przed powtórzeniem tria. Właścicielka wydawnictwa "Hoffman-wdowa" w dalszych opisach występuje raczej, jako postać negatywna, ponieważ znała się na biznesie i sprawnie operowała wykupioną połową praw autorskich w USA, ale musimy też dodać, że to wydawnictwo zadbało o opatrzenie kompozycji tekstem i zarejestrowało polkę już z tytułem Škoda lásky 7 czerwca 1934 w Pradze. Z drugiej strony, gdyby nie obrotność pani Hoffmanowej, to popularność utworu w Stanach siłą rzeczy byłaby mniejsza. tak więc, nie ujmując chwały kompozytorowi musimy przyznać, że do sukcesu przyczyniła się praca wielu osób.
Jaromir Vejvoda nie zyskał sławy tylko jedną polką, napisał 82 kompozycje, niektóre z nich stanowią zdaniem autora konstytucję czeskiego narodu. Vašek Zeman, słynny ówczesny śpiewak i autor tekstów, żył w latach 1899-1987 ( zmarł w North Vancouver ). Jak widzimy na zdjęciu, był eleganckim typem sportowym, z pięknym „włoskim” wąsem, miał bystre, przenikliwe oczy i cieszył się wielkimi przychylnościami pań. Mówiono, że „czego dotknął, udało mu się”! Dożył 88 lat w Kanadzie. Dziś spoczywa w Czechach, od 1990 roku na cmentarzu Olšany w Pradze.
Co do innych fotografii - autor zaleca obejrzenie ekspozycji na ścianach restauracji Škoda lásky w Zbrasławiu, tj. tam, gdzie grała Vejvodova kapela.
Notka "poza konkursem": Vejvoda, jako muzyk żył w świecie restauracji, był synem właściciela restauracji, a rozrywka i alkohol przecież idą w parze. Vejvoda jednak nie pił, pół małego piwa było tu wydarzeniem nadzwyczajnym, a i potrafił utrzymać porządek w tej mierze w swoim zespole muzycznym.
